Karabiny Snajperskie

Walther WA2000

Walther WA2000 Producent: Model: Kraj: Kaliber Tryb strzału: Szybkostrzelność Zasięg Walther WA2000 Niemcy 7.62x51mm NATO Semi- automatic nieznana Effective: 1000m Karabin WA 2000 został skonstruowany na początku lat 70. XX wieku w niemieckiej firmie Carl Walther Waffenfabrik. Była to niekonwencjonalna konstrukcja zbudowana w układzie bullpup. Karabiny WA 2000 były produkowane ręcznie, dzięki czemu miały wysoką celność, ale jednocześnie wysoką cenę. W latach 80. cena fabrycznie nowego WA 2000 na rynku amerykańskim wahała się w granicach 9-12 000$. Wysoka cena była powodem znikomego popytu na tę broń, w rezultacie pod koniec lat 80. produkcję WA 2000 wstrzymano. Według różnych źródeł wyprodukowano od 72 do 176 karabinów WA 2000. Karabin był produkowany w wersjach kalibru .300 Winchester Magnum, 7,62 x 51 mm NATO i 7,5 x 55 mm. Wyprodukowane karabiny są nadal używane. Karabin WA 2000 jest indywidualną bronią samopowtarzalną zbudowaną w układzie bullpup. Zasada działania oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór lufy. Ryglowanie przez obrót zamka (zamek z siedmioma ryglami). Mechanizm spustowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym. Zasilanie z magazynków pudełkowych o pojemności 6 naboi. Broń jest wyposażona w celownik optyczny, standardowo Schmidt-Bender 2,5-10 x 56. Karabin jest wyposażony w dwójnóg. Intervention Na przełomie wieków, CheyTac rozpoczęli projekt LRRS – Long Range Rifle System. Ogólnie chodziło o to, żeby zrobić celny i o dużym zasięgu karabin snajperski do zwalczania celów żywych. Ponadto miał być relatywnie lekki i poręczny. Jednocześnie chcieli, żeby pocisk miał większą moc obalającą niż popularne wówczas pociski snajperskie .338 Lapua. Zrobili zatem coś pośredniego – pocisk .408 CheyTec. Ten nabój ma na 700 metrach większą moc od .50 BMG. IPoza tym,  Intervention jest super celny nawet na odległości rzędu 2000 metrów. Pierwszy został wyprodukowany M100, ale tego było niewiele – CheyTac poszedł z duchem czasu i dostosował M100 do wymogów nowoczesnego pola walki. Tak powstał CheyTac LRRS Intervention M200. Na pierwszy ogień poszedł celownik optyczny z wbudowanym noktowizorem, zmienną paraleksą, oraz miernik ciśnienia, temperatury i prędkości wiatru (Kestrel 4000). Do celownika optycznego można zamontować opcjonalny laser. Do tego CheyTac zrobił swój własny, kieszonkowy komputer balistyczny (wielkości dwóch pudełek po papierosach). M200 ma integralny dwójnóg, składaną (wysuwaną z korpusu) kolbę, w magazynku mieści się 5 nabojów. Waży jakieś 12 kilo, można mu dołożyć tłumik. Najczęściej spotkasz właśnie M200 – z fabryki były wypuszczane w walizkach, razem z celownikiem, miernikiem, komputerem i zapasowymi bateriami.  Mniej spotykane wersje to M100 i M310. Pierwszy z nich to taki uboższy o sprzęt elektroniczny M200, ale poza tym to zbytnio się nie różnią. Kaliber: 10.36 mm Pocisk: .408 CheyTac Pojemność Magazynka: 5 (M100 i M200), lub 1 (M310) Barrett M107 Barrett kal. 50 Long Range Sniper Rifle, Caliber .50, M107 - amerykański samopowtarzalny wielkokalibrowy karabin wyborowy kalibru 12,7 mm NATO produkowany przez firmę Barrett Firearms Mfg. Na początku 90. firmie Barrett Firearms udało się uzyskać zamówienia na wkbw Barrett M82 przyjęte na uzbrojenie US Marine Corps pod desygnata M82A1A .50 Caliber Special Application Scoped Rifle (SASR) . W czasie I wojny w Zatoce Perskiej M82A1A dowiódł swojej wartości wielokrotnie niszcząc nieopancerzone cele z odległości 1600-1800 m. W październiku 2001 roku wkbw kalibru 12,7 mm postanowiła wprowadzić do uzbrojenia także US Army. W tym celu rozpoczęto w ramach programu XM107 Long Range Sniper Rifle (LRSR) testy porównawcze karabinów M95M i Barrett M82A1. Początkowo faworytem był powtarzalny M95M, ale po testach postanowiono wprowadzi do uzbrojenia US Army samopowtarzalnego M82 który został wprowadzony do uzbrojenia w sierpniu 2003 pod desygnatą Long Range Sniffer Rile, Caliber .50, M107. Wprowadzenie M107 wiązało się z zamówieniem w firmie Barrel Firewall 2142 karabinów M107 w ciągu 45 miesięcy od wprowadzenia broni do uzbrojenia, oraz następnych 1100 karabinów tego typu w ciągu kolejnych dwóch lat. W odróżnieniu od Marines których doktryna traktowała M82 jako broń przeciw sprzętową, przeznaczoną do niszczenia nieopancerzonych celów i celów żywych za osłonami, wojska lądowe zamierzało swoje M107 wykorzystywać do znacznie szerszej gamy zadań. Poza pełnieniem roli broni przeciwsprzętowej M107 miał także pełnić rolę ciężkiego karabinu wyborowego uzupełniającego M24 SWS przy strzelaniach na duże odległości, a także broni dla saperów, służącej do "rozstrzeliwania" min i ładunków wybuchowych. M107 jest podobny do M82A3, różni się od niego celownikiem i wyposażeniem dodatkowym. Karabin jest przechowywany i transportowany w dwóch walizkach ABS Pelikan. Oprócz karabinu mieszczą sie w nich magazynki (6 szt.), celownik optyczny Leopold Wari-Xi o zmiennym powiększeniu 4,5-14x, oraz dodatkowe akcesoria takie jak pas nośny czy kaptur chroniący wylot lufy w czasie transportu. Karabiny M107 zostały użyte przez US Army podczas II wojny w Zatoce Perskiej. W Iraku każda kompania piechoty zmechanizowanej posiada dwa WKKW M107, a dodatkowe dwa karabiny tego typu znajdują się na uzbrojeniu batalionowego plutonu rozpoznawczego. Obsługi M107 najlepsze efekty osiągały używając amunicji Mk 211 HEIMAT o działaniu przeciwpancerny-zapalając-odłamkowym, ale z jej braku używana była również zwykła amunicja M33. M107 LARS jest bronią samopowtarzalną. Zasada działania oparta o krótki odrzut lufy. M107 strzela z zamka zamkniętego. Zamek ryglowany przez obrót. Wyciąg i wyrzutnik znajdują się w zamku. Mechanizm uderzeniowy igliczny, mechanizm spustowy tylko do ognia pojedynczego. M107 jest zasilany z magazynków 10-nabojowych. Lufa zakończona Hamulcem wylotowym. Karabin wyposażony jest w łoże, chwyt pistoletowy i transportowy. Kolba stała. Przyrządy celownicze mechaniczne, celownikiem podstawowym jest optyczny Leupold Vari-X. M107 wyposażony jest w dwójnóg. Dane techniczne: Kraj: USA Kaliber: 12,7 mm Długość: 1450mm Długość lufy: 737mm Masa: 12,9 kg Magazynek: 10 nabojów Zasięg skutecznego ognia: ok. 1600 - 1800m Zasięg max - 6800 m M21 M21 Amerykański karabin wyborowy M-21 przez wiele lat był podstawową bronią strzelców wyborowych. W roku 1995 został zastąpiony przez równie doskonały karabin M-24. M-21 został wykonany na podstawie karabinów M-14, które były odmianą słynnych z II wojny światowej M1. Karabin został wyposażony w magazynek wymienny o pojemności 20 nabojów. Łoże , z orzecha Włoskiego, impregnowano żywicą epoksydową, aby dokładnie zabiezpieczyć broń przed zniszczeniem. Lufa posiada wmontowany tłumik płomienia, na który można zamontować tłumik dĽwięku. M-21 wyposażono w standardowe mechaniczne przyrządy celownicze i dodatkowo zamontowano celownik optyczny Redfield Adjustable Randing Telscope o zmiennym powiększeniu od 3x do 9x. Celownik posiada skalę pomiaru odległości. Dane taktyczno-techniczne: Kaliber: 7,62 mm Nabój: 7,62x51 mm NATO Typ i zasada działania: samopowtarzalny, odprowadzenie części gazów prochowych z lufy Długość broni: 1120 mm Masa broni: 5,10 kg Długość lufy: 560 mm, ma 4 bruzdy prawoskrętne Zasilanie: magazynek na 20 nabojów Predkość początkowa pocisku: 850 m/s Producent: Springfiel Armory, Springfiel, MA, USA. Dragunov SVD Dragunom SVD Producent: Model: Kraj: Kaliber Tryb strzału: Szybkostrzelność Zasięg Dragunom SVD ZSRR 7.62x54mm mm R Sem- automatyk 800 rotund/min Effectu: 900-1000m Snajperskaja Wintowka Dragunowa -  skonstruowany w latach sześćdziesiątych XX wieku radziecki samopowtarzalny karabin wyborowy. Na przełomie lat 50. i 60. XX wieku dowództwo Armii Czerwonej postanowiło ogłosić konkurs na nowy samopowtarzalny karabin wyborowy, następcę wyborowej wersji karabinu powtarzalnego Mosin wz. 1891/30. Nowa broń miała być uzbrojeniem jednego z żołnierzy drużyny lub plutonu i umożliwiać skuteczne rażenie celu wielkości człowieka z odległości do 1300 m. Zadanie zostało powierzone biurom konstrukcyjnym Fiodora Barinowa, Jewgienija Dragunowa i Aleksandra Konstantinowa. Później dołączyło do nich biuro konstrukcyjne Michaiła Kałasznikowa. W roku 1961 do prób dopuszczono konstrukcje Dragunowa i Konstantinowa. Faworytem była konstrukcja Konstantinowa, prostsza i tańsza w produkcji (zastosowano nowoczesne technologie obróbki plastycznej). Jednak w trakcie prób poligonowych okazało się, że karabin Dragunowa jest celniejszy, bardziej niezawodny i trwalszy. SWD stał się standardowym uzbrojeniem strzelców wyborowych w większości armii państw Układu Warszawskiego. Pierwsze egzemplarze karabinu SWD trafiły na wyposażenie Wojska Polskiego w 1965 roku. Zakupiono około 1300 sztuk karabinu, wystarczającą ilość, aby w karabin SWD wyposażyć każdą drużynę piechoty zmechanizowanej.